Archikatedra św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu (niem. Breslauer Dom, Kathedrale St. Johannes des Täufers) - rzymskokatolicki gotycki kościół na Ostrowie Tumskim.
Obecna, czwarta katedra pochodzi zasadniczo z okresu gotyku, z XIII-XIV w. Poprzedzały ją jednak 3 inne kościoły znajdujące się w tym samym miejscu. Obecny kształt jest efektem barokowych uzupełnień oraz współczesnych restauracji po zniszczeniach wojennych. Uchodzi za pierwszą w pełni gotycką świątynię na ziemiach polskich.
Starsza literatura, kierująca się późnośredniowiecznymi wzmiankami, zawiera tezę, że najstarszą katedrę wrocławską wzniesiono z drewna w 1000. Prowadzone po II wojnie światowej badania dowodzą jednak jednoznacznie, że już pierwsza katedra była murowana. Ponadto w czasie wykopalisk archeologicznych w latach 1996-1997 odkryto fundamenty jeszcze starszego kościoła, określanego w literaturze jako kościół czeski. Ten pierwszy murowany kościół w miejscu obecnej katedry powstał jeszcze w połowie X w., gdy nad Śląskiem panowali władcy z czeskiej dynastii Przemyślidów. Na pozostałości budynku kościoła natknięto się w rejonie obecnego prezbiterium i szerszego przęsła nawy głównej.
Najstarszy kościół rekonstruuje się jako zbudowany z kamieni polnych na zaprawie wapiennej jednonawowy obiekt z transeptem i apsydą, najprawdopodobniej na planie krzyża łacińskiego. Łączna długość kościoła mogła wynosić prawie 25 m. Plan kościoła wykazuje analogie do architektury czeskiej tego okresu.
Po 1000 w związku z założeniem biskupstwa i w czasie wzmożonej aktywności budowlanej obiektów sakralnych w Europie po roku jubileuszowym kościół czeski zastąpiono większą budowlą przedromańską w formie trójnawowej bazyliki filarowej ze sklepioną kryptą o czterech filarach i wieżami w części wschodniej. Za jej fundatora uznaje się księcia Bolesława Chrobrego, dzięki jego staraniom erygowano diecezję wrocławską. Długość katedry wynosiła 33,5 m. Na podstawie wydobytych detali (m.in. baza półkolumny) wiadomo, że posiadała dekorację rzeźbiarską. Odnaleziony w rejonie katedry fragment wydatnej belki pochodzący prawdopodobnie z więźby dachowej tej katedry datuje się na rok 1004. Ta pierwsza katedra uległa zniszczeniu w czasie reakcji pogańskiej i najazdu czeskiego księcia Brzetysława I w latach 1038-1039. Biskupi wrocławscy przebywali w tym czasie wedle przekazów w Smogorzowie i Ryczynie.
W latach 50. i 60. XI w. z inicjatywy księcia Polski Kazimierza Odnowiciela zbudowano nową katedrę. Pozostałości zniszczonej katedry Chrobrego rozebrano i nowy obiekt wzniesiono w jej miejscu, zmieniając jednak nieco kierunek osi podłużnej i korygując wcześniejsze odchylenie orientacji na północny wschód. Nowa kamienna świątynia była utrzymana w formach wczesnoromańskich, trójnawowa z krótkim transeptem, posiadała jednonawowe prezbiterium zamknięte apsydą, pod którym mieściła się trójnawowa sklepiona krypta. Zapewne druga katedra była bezwieżowa, a jej wnętrze przestropowane. Do dziś z tej katedry zachowały się tylko nieliczne detale kamienne (np. baza przyścienna), gdyż dużą część budulca wykorzystano przy budowie kolejnej katedry.
Budowę okazalszej, romańskiej już katedry dla biskupstwa wrocławskiego podjął na wrocławskim Ostrowie Tumskim w 1158 biskup Walter z Malonne z wykorzystaniem znacznej części murów poprzedniego kościoła. Wyolbrzymiająca zasługi Waltera wzmianka o zastąpieniu przez niego katedry drewnianej murowaną stała się podstawą do późniejszych domniemywań na temat pierwszej, drewnianej katedry. Dwuwieżową, trójnawową bazylikę z transeptem ukończono w 1180, a poświęcił ją biskup Żyrosław II. Rzut katedry Walterowskiej i jej formę przestrzenną można zrekonstruować nie tylko na podstawie wyników wykopalisk, lecz również z pierwszego znanego źródła ikonograficznego na temat wrocławskiej katedry, a mianowicie pieczęci biskupa Żyrosława. Katedra Walterowska stanowiła przekształcenie katedry Odnowiciela, znacznie pogrubiono mury i przesklepiono nawy, zaś od zachodu wzniesiono nowe wieże. Elewacje wykonane była z wielkoformatowych bloków z białego wapienia i urozmaicone licznym detalem z czerwonego piaskowca. Widoczne są analogie do ówczesnej katedry w Płocku, wzniesionej przez Aleksandra z Malonne, brata wrocławskiego biskupa. Długość katedry wynosiła wówczas 48,5 m, zaś szerokość 24,5 m. Z budowli tego okresu w Muzeum Archidiecezjalnym przechowywane się liczne fragmenty, a pod posadzką prezbiterium zachowały się pozostałości krypty.
W następnych dziesięcioleciach nastąpiła realizowana w kilku etapach gotycka przebudowa. W latach 1244-1272 biskup Tomasz I rozbudował katedrę od wschodu o prosto zamknięty ceglany chór z obejściem w stylu gotyku katedralnego, nad narożami obejścia ulokowano dwie niewielkie wieże, które pozostały nieukończone do dziś. Elewacja wschodnia otrzymała wielkie okno przeźroczowe, ponadto w szczycie ulokowano okno poddasza. Prezbiterium nakryto sklepieniami sześciodzielnymi.
W XIV wieku zbudowano, po wyburzeniu naw romańskich za sprawą biskupa Nankiera od zachodu nawę główną i od południowego wschodu zakrystię w stylu gotyku redukcyjnego. Nowe nawy zaczęto budować od zachodu, otaczając murami stare nawy romańskie, popełniono jednak błąd i oś nawy głównej przesunięta jest od osi prezbiterium o kilkanaście centymetrów, co jest widoczne do dziś w postaci uskoku w południowej zewnętrznej ścianie katedry. Kolejnym etapem była ulokowana za obejściem kaplica mariacka, zwana też małym chórem, dzieło mistrza Pieszki z lat 1354-1368. Z kolei kaplice boczne i górne kondygnacje wieży północno-zachodniej wraz z hełmem powstały w wieku XV. Wieżę południowo-zachodnią zbudowano tylko do wysokości czterech kondygnacji. Ciekawostkę stanowi szersze przęsło nawy głównej katedry powstałe w miejscu dawnego romańskiego transeptu. W 1517 biskup Jan Turzo ufundował nowy portal zakrystii, uważany za pierwsze dzieło renesansu na Śląsku.
19 czerwca 1540 pożar strawił dach, dzwony i hełm wieży północnej. Odbudowano go 16 lat później, ale już w stylu renesansowym; identyczny hełm uzyskała podwyższona w latach 1568-1580, lecz zbudowana w uproszczonych formach wieża południowa. Poważną zmianą w architekturze katedry była likwidacja uszkodzonej w pożarze ozdobnej balustrady osłaniającej rynnę dachową i podwyższenie o około metr murów prezbiterium, przez co zrównały się wysokością z nawą. We wnętrzu chóru wykonano w tynku nową renesansową dekorację. W 1633 podczas walk wojsk cesarskich ze Szwedami i wojskami sasko-brandenburskimi spłonęła wieża południowa, południowa część katedry i dach zakrystii. Zniszczenia jednak odbudowano, w 1672 dobudowano barokową kaplicę Najświętszego Sakramentu, a w latach 1680-1700 kaplicę św. Elżbiety, którą ufundował ordynariusz wrocławski kardynał Fryderyk Hessen (potomek świętej). W następnym okresie biskup Franciszek Ludwik Neuburg ufundował (1716-24 według proj. Fischera von Erlach) kaplicę elektorską Bożego Ciała, a w 1749 dziekan kapituły Krzysztof Runnerch kaplicę zmarłych.
Kolejny pożar 9 czerwca 1759 zniszczył hełmy wież wraz z dzwonami, dach nad nawami, zakrystię, mały chór i organy. Zniszczenia stopniowo odbudowywano przez następne 150 lat, wieże otrzymały proste daszki namiotowe, zaś zawalony szczyt zachodni zastąpiono skromniejszym o formach klasycystycznych. W wieku XIX Karl Lüdecke dokonał przebudowy wnętrza katedry i elewacji zachodniej z przedsionkiem w stylu neogotyckim.
Dalsze prace prowadzone były w początku XX w. pod kierownictwem Hugona Hartunga, m.in. uzupełniono zniszczoną w pożarze z 1759 kamieniarkę wieży północno-zachodniej, a skromniejszą do tej pory wieżę południowo-zachodnią ozdobiono w podobny sposób. W latach 1912 i 1926 wzniesiono nowe hełmy, z czego późniejszy z nich, południowy, projektu Josepha Ebersa, otrzymał formy silnie uproszczone.
Biskupstwo wrocławskie w 1930 roku zostało podniesione do rangi arcybiskupstwa i metropolii, a katedra stała się archikatedrą. Ponowna renowacja w latach 30. prowadzona przez Günthera Grundmanna doprowadziła do skucia polichromii i likwidacji neogotyckiego gzymsu w chórze.
Piętnaście lat później, podczas oblężenia przez Armię Czerwoną twierdzy Wrocław uległo zniszczeniu aż 70% katedry. Zrujnowane zostały hełmy, dachy, sklepienia głównej nawy, spłonęły organy i część malowideł. Zniszczeniu uległy również stalle i ołtarz główny. Część zachowanego wyposażenia wywieziono. Wstępna odbudowa pod kierownictwem architekta Marcina Bukowskiego trwała do 1951, kiedy 29 lipca prymas Polski Stefan Wyszyński dokonał ponownego poświęcenia archikatedry.
W następnych latach trwał proces odbudowywania archikatedry i uzupełniania jej wyposażenia. Do świątyni przeniesiono późnogotycki pentaptyk z Lubina, który stał się ołtarzem głównym, stalle z kościoła św. Wincentego, ocalałą część organów z Hali Stulecia (obecnie organy katedralne mają 151 głosów i są największe w Polsce) i obraz Matki Bożej (tzw. Madonna Sobieska) z Międzylesia. Od 1968 prowadzono drugi etap konserwację architektury zewnętrznej, rekonstrukcję pokrycia dachów, kaplic, dokończenie konserwacji wnętrza. Przebudowano też szczyt zachodni, opierając się na poczynionych w toku prac konserwatorskich odkryciach, jak również odsłonięto zamurowane wschodnie okno dachowe. Przez wszystkie te lata obie wieże katedry straszyły płaskimi, pozbawionymi hełmów dachami, częściowo porośniętymi darnią. Dopiero w 1985 roku kardynał Henryk Gulbinowicz zgodził się zaakceptować projekt nowych hełmów wg propozycji architekta prof. Edmunda Małachowicza. Projekt ten uzyskał formalną akceptację służb miejskich trzy lata później i dopiero wówczas proboszcz katedry, ksiądz infułat Adam Drwięga mógł zlecić ich wykonanie. 14 sierpnia 1991 ustawiono oba siedemnastotonowe hełmy na wieżach katedry. Każdy z nich ma 37 m i od tej pory obie wieże mają po ok. 97 m wys. W wieży północno-zachodniej wbudowano windę umożliwiającą wjazd na galeryjkę widokową wokół hełmu.
Podczas pielgrzymki papieża Jana Pawła II do Polski, 31 maja 1997 odbyła się we wrocławskiej archikatedrze uroczystość koronacji obrazu "Matki Bożej Sobieskiej", przywiezionego tu w latach 50.
Obecna katedra jest trójnawową gotycką orientowaną bazyliką z otoczonym obejściem (ambitem) i czworobocznie zakończonym chórem o dł. 100 m. i szer. 44,5 m. Zarówno zachodnia jak i wschodnia elewacja flankowane są wieżami, z czego wschodnie od późnego średniowiecza pozostają nieukończone.
Katedra posiada trzy wejścia: główne, od zachodu, prowadzące przez domek portalowy oraz dwa boczne, od północy i południa.
Architektura sześcioprzęsłowego chóru nawiązuje do gotyku katedralnego i posiada silnie wertykalną artykulację wnętrza. Konsole, na których opierają się zawieszone służki, mają nowoczesną silnie uproszczoną postać i pochodzą z lat 30. XX w. Chór sklepiony jest trzema sklepieniami sześciodzielnymi, zaś obejście sklepieniami krzyżowo-żebrowymi. Marmurowa posadzka chóru uniesiona jest o trzy stopnie w stosunku do nawy, wschodnie, mieszczące ołtarz przęsło o dalsze cztery. Ołtarz Zaśnięcia Panny Marii znajdujący się obecnie we wrocławskiej katedrze jest późnogotyckim pentaptykiem z 1522 i pochodzi z kościoła z lubińskiego kościoła Matki Boskiej. Barokowe stalle z lat 1662-1665 autorstwa Franza Motsa i Franza Zellera pochodzą z kościoła św. Wincentego. Wysokie i ciężkie stalle z licznymi płaskorzeźbionymi przedstawieniami prawie całkowicie zasłaniają otwarte w kierunku ambitu arkady. W oknach znajdują się powojenne witraże projektu polskich plastyków, m.in. Zygmunta Acedańskiego, Ireny Acedańskiej-Nowakowskiej, Stanisława Pękalskiego, Antoniego Michalaka.
Pod arkadami dzielącymi ambit od chóru zbudowano dostępne z ambitu konfesjonały, dostawione do tylnych ścian stalli. Obejście posiada bogatą dekorację kamieniarską kapiteli i zworników z przedstawieniami figuralnymi i herbami. Ponadto zwraca uwagę portal łączący południową część ambitu z zakrystią, stanowiący jedno z pierwszych dzieł renesansu na Śląsku, po zniszczeniach wojennych zrekonstruowany z wykorzystaniem dużej części oryginalnych fragmentów. Ambit odgrodzony jest od naw bocznych kratą i tylko w ograniczonym stopniu dostępny dla zwiedzających.
Nawa główna oddzielona jest od prezbiterium wyraźnie zaznaczonym łukiem tęczowym. Jej architektura zrywa zdecydowanie z formami prezbiterium, przyjmując bardziej statyczną estetykę ceglanego gotyku redukcyjnego. Posiada 6 przęseł (oraz jedno przęsło między wieżami zachodnimi), z czego położone najdalej na wschód ma podwójną szerokość i jest zapewne reminiscencją wcześniejszego romańskiego transeptu. Nie jest jasne, czy pierwotne plany gotyckiej rozbudowy przewidywały budowę transeptu. Przerwany raptownie rytm służek prezbiterium świadczy raczej o pierwotnym planie kontynuacji jego form w kierunku zachodnim. Między wschodnimi bardzo masywnymi filarami omawianego przęsła znajdowało się w późnym średniowieczu trójprzęsłowe lektorium, być może dwukondygnacyjne, które oddzielało nawę od prezbiterium. Lektorium to wyburzono w końcu XVI w. lub w 1605. W północnej ścianie katedry wyeksponowano w toku prac konserwatorskich dawne wejście na galerię lub górną kondygnację lektorium.
Elewacja wewnętrzna nawy głównej podzielona jest na dwie kondygnacje stanowiącym silny akcent horyzontalny szerokim gzymsem opartym na konsolach, niektórzy badacze dopatrują się w nim galeryjki posiadającej pierwotnie balustradę, co przez innych jest ze względu na jego zbyt małą do tego celu szerokość kwestionowane. Okna nawy są większe niż w prezbiterium, jednak po północnej stronie duża ich część zasłonięta jest przez dach chóru cesarskiego. W nawie głównej nie ma służek, zaś obecne powojenne sklepienie powtarza bezżebrową formę renesansowego sklepienia krzyżowego (określanego też jako kolebkowe z lunetami) z 1540, zbudowanego w miejsce wcześniejszych sklepień gotyckich i opartego na ich profilach przyściennych. W położonym najdalej na zachód przęśle znajduje się empora organowa, zbudowana po wojnie w miejscu wcześniejszej.
Nawa główna i prezbiterium posiadają jednolity, wspólny dach dwuspadowy. Współczesna więźba dachowa korpusu katedry zbudowana została w latach 1947-1948 w konstrukcji stalowej, w miejsce zniszczonej dwukondygnacyjnej więźby o leżących słupach w dolnej i wieszarze w górnej kondygnacji. Początkowo w toku odbudowy pokryto dach z braku innego materiału dachówką korytkową. Obecnie dach jest pokryty blachą miedzianą pochodzącą z renowacji z końca lat 60. Poddasze posiada po trzy lukarny na każdą z połaci oraz wielkie okno w szczycie wschodnim, zrekonstruowane w toku prac z lat 1971-1972.
Nawy boczne i chór cesarski kryte są dachami jednospadowymi, również pokrytymi miedzią, zaś wschodnie wieże stromymi dachami czterospadowymi z krótką kalenicą.
Katedra otoczona jest wieńcem kaplic pochodzących w większej części z okresu gotyku. Posiada ponadto cztery różnej wielkości kaplice barokowe. Elewacje wszystkich barokowych kaplic poddano w 1997, przed kongresem eucharystycznym w 1997 i obchodami roku jubileuszowego 2000 renowacji, nadając im intensywne barwy, zbliżone do tych, jakie posiadały pierwotnie.
Spośród kaplic warto wspomnieć następujące:
Obecne organy katedry to instrument pierwotnie wybudowany w Hali
Stulecia. Zaprojektowano go w duchu epoki, czyli jako instrument
symfoniczny, mający swym brzmieniem, masą dźwięku i bogactwem barw
być odpowiednikiem wielkiej orkiestry symfonicznej. Projekt
dyspozycji, czyli zestawu głosów, wykonał prof. Karl Straube z
Lipska. Budowę zlecono firmie „Wilhelm Sauer, Inh. Paul Walcker” z
Frankfurtu nad Odrą. Organy, o numerze opusowym 1160, otrzymały 200
rejestrów (187 głosów realnych, 13 transmisji) rozdzielonych na 5
manuałów i pedał - i istotnie, były to wówczas największe organy na
świecie.
Zobacz więcej w osobnym artykule: Dyspozycja organów Hali
Stulecia z 1913 roku
W roku 1937, w związku z Ogólnoniemieckim Festiwalem Śpiewaczym,
organy zostały przebudowane przez firmę „Wilhelm Sauer, Inh. Dr.
Oscar Walcker” i rozbudowane do 222 rejestrów według dyspozycji
napisanej przez Gerharda Zeggerta, organisty kościoła miejskiego
św. Marii Magdaleny. W takim stanie organy trwały do 1945 roku.
W czasie wojny Hala nie ucierpiała prawie w ogóle. Niestety budynku
w żaden sposób nie zabezpieczono i każdy kto chciał, mógł do niego
wejść. Organy ulegały dewastacji dokonywanej przez różne osoby,
między innymi żołnierzy sowieckich. Trzeba też niestety jasno
stwierdzić, iż najpewniej do Hali wybierali się na szaber
organmistrzowie, budowniczowie organów, zniknęło wtedy bowiem 50
bardzo cennych głosów językowych. Do uratowania instrumentu i jego
demontażu z Hali najmocniej przyczynił się Władysław Oćwieja,
późniejszy organista katedralny, oraz ks. Inf. Kaziemierz Lagosz,
administrator archidiecezji. Instrument, z myślą o katedrze,
przeniesiono na strych prokatedry, czyli kościoła św. Doroty,
Stanisława i Wacława. W 1951 roku powołano komisję, która miała
sprawować pieczę nad budową organów katedralnych. W jej skład
wchodzili: ks. dr hab. H. Feicht – rektor Akademii Muzycznej we
Wrocławiu, ks. Leon Pęcherek – referent ds. muzycznych oraz
Władysław Oćwieja. Budowę organów powierzono firmie Biernackich z
Krakowa. Prospekt w duchu modernizmu zaprojektował ówczesny
konserwator zabytków Aleksander Krzywobłocki. Pierwszy etap
instalacji zakończono 29 lipca 1951 roku i uruchomiono wtedy 50
głosów. Natomiast poświęcenie organów odbyło się 28 września 1952
roku i wówczas instrument miał już 142 głosy. Trzeba wspomnieć, iż
Biernacki włączył także w katedralny instrument części z organów
Sauera luterańskiego Kościoła Pamięci Króla Gustava Adolfa.
Niedługo po poświęceniu, bo już 1956 roku, podjęto decyzję o
przebudowie instrumentu – nowym organistą katedralnym został w
międzyczasie prof. Romuald Sroczyński. Prace znów powierzono
Biernackim z Krakowa. Organy przebudowano, przeintonowano i
powiększono o 10 całkowicie nowych francuskich głosów językowych
zakupionych u znakomitej firmy E. G. Leau z Paryża.
Obecnie instrument liczy 151 głosów (124 na emporze, 27 na poddaszu
w prezbiterium). W roku 1989 odbył się remont prowadzony przez
firmę braci Broszków i był to ostatni poważny remont tych organów.
Obecnie okazyjnie prowadzone są doraźne naprawy wykonywane przez
firmę Chrobak&Synowie.
Dyspozycja współczesna:
I. Manual C-c4 |
II. Manual C–c4 Schwellwerk |
III. Manual C–c4 Schwellwerk |
IV. Manual C–c4 Solo |
V. Manual C–c4 |
V. Manual C–c4 Schwell-Fernwerk |
Pedal C-g1 |
---|---|---|---|---|---|---|
Principal 16’ |
Quintaton 16' |
Nachthorn 16' |
Prinzipal 8' |
Bourdon 16' |
Róg nocny 16' |
Principal 32' Fernpedal |
Poza rzymskokatolicką archikatedrą we Wrocławiu znajdują się cztery dalsze katedry należące do innych wyznań. Są to:
83-04-02834-4