Daigo-ji (jap. 醍醐寺) – buddyjski kompleks świątynny w Kioto w Japonii, usytuowany dzielnicy Fushimi. Należy do odłamu Shingon buddyzmu, poświęcona jest (Honzon 本尊) uzdrawiającemu aspektowi Buddy Bhajszadźja. Świątynia została utworzona w 874 roku przez Rigen-daishi (Shōbō), który nadał jej nazwę Daigo, odnoszącą się do pięciu stopni nauczania Buddy. Kompleks składa się z 70 drewnianych budynków, z których 18 jest uznanych za Skarb Narodowy Japonii. Obiekt jako całość jest wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO jako jeden z 17 miejsc w starożytnym Kioto (Kioto, Uji i Otsu).
Kompleks składa się z trzech zasadniczych części: Shimo Daigo dolne Daigo i Kami Daigo górne oraz Sanbō-in (三宝院 Sanbō-in). Duży wkład w rozwój klasztoru włożyli cesarze Daigo, Suzaku i Murakami.
W 907 roku na polecenie cesarza Daigo zbudowano pawilon Yakushido, który był głównym budynkiem górnej świątyni, a obecnie jest uznawany za Skarb Narodowy Japonii.
Dolna świątynia Shimo Daigo zaczęła być budowana od 926 roku od momentu gdy klasztor został sponsorowany przez cesarza. W tym to roku cesarz Daigo zbudował główny złoty pawilon (Kondo). Budynek spłonął dwukrotnie. Obecny jest przeniesiony z miasta Yuasa w prefekturze Wakayama. Był zaplanowany na zlecenie Hideyoshiego Toyotomiego, a dokończony przez jego syna Hideyoriego w 1600 roku. Z okresu panowania cesarzy Suzaku i Murakami pochodzi kolejny budynek należący skarbów narodowych – pięciopiętrowa pagoda, uważana za najstarszy istniejący zachowany budynek w Kioto. Budowa pagody została rozpoczęta przez cesarza Suzaku, najstarszego syna cesarza Daigo w 936 roku w celu uczczenia duszy Daigo. Pagodę ukończono w 951 roku za panowania Murakami.
Trzecia, najmłodsza cześć kompleksu świątyni – Sanbō-in (三宝院 Sanbō-in) – została zbudowana w okresie Azuchi-Momoyama. Większość budynków i ogrody datują się na XVI wiek. W 1598 roku Hideyoshi Toyotomi przebudował klasztor i przearanżował ogrody świątyni, która stała się obecnie jednym z najważniejszych świątyń odłamu Shingon.