Ein Gedi (wł. En-Gedi lub Engaddi; hebr. עין גדי; pol. Źródła Koźlęcia) - kibuc położony w samorządzie regionu Tamar, w Dystrykcie Południowym, w Izraelu.
Leży na zachodnim brzegiem Morza Martwego, przy drodze nr 90 (Ejlat-Kiryat Szmona), w odległości 37 km na południowy-wschód od Jerozolimy, 13 km na południe od twierdzy Masada, 31 km na południe od Qumran i 35 km na północ od Ein Bokek.
Położenie Ein Gedi w depresji wokół Morza Martwego sprzyja rozwojowi roślinności podzwrotnikowej, palm, drzew balsamowych i różnorakich owoców, co sprawia, że Ein Gedi wyróżnia się jako bujna oaza na tle wyjątkowo jałowej Pustyni Judzkiej. Wokół kibucu rozciąga się Park Narodowy Ein Gedi.
Według Biblii Ein Gedi było miastem położonym na terytorium pokolenia Judy (Joz 15:62; 1Sm 24:1). Precyzyjnie miasto to na ogół utożsamia się z Tall Dżurn (Tel Goren), leżące w pobliżu dzisiejszej osady Ein Gedi. Sulamitka nawiązała do urodzajności tych okolic, mówiąc o Gronem henny (...) w winnicach Engaddi (PnP 1:14, BT).
Ein Gedi było także idealną kryjówką dla Dawida w czasie, gdy ścigał go król Saul. Biblia wspomina o w miejscach niedostępnych Engaddi. W Ein-Gedi Saul wszedł do jaskini, w której najdalszej części ukrywał się Dawid. Dawid zbliżył się do Saula i odciął skraj jego szaty, jemu darował życie, gdyż nawet nie dopuszczał myśli, żeby skrzywdzić króla, bo jest pomazańcem Jahwe (1Sm 24 rozdział).
W czasach króla Jehoszafata zjednoczone wojska Ammonu, Moabu i górzystego regionu Seir wyruszyły przeciwko Judzie i dotarły do "Chasason-Tamar, to jest w Engaddi (2Kn 2):2). Również w wizji proroka Ezechiela dotyczącej przepowiedziano, że rybacy będą stać od Engaddi aż do En-Eglaim" (Eze 47:8-10).
Według Flawiusza w Ein Gedi rosły "najpiękniejsze palmy". Na obszarze pomiędzy Ein Gedi a Qumran przypuszczalnie od połowy II w. p.n.e. do 68 mieszkali Esseńczycy.
W kwietniu 1849 amerykański podróżnik, kapitan William Lynch odkrył na nowo oazę En Gedi - nazwał ją Źródłem Jerzego Waszyngtona.
W 1949 mieścił się tutaj izraelski posterunek wojskowy. W latach 50. XX wieku założono kibuc, potem rezerwat przyrody, ogród botaniczny i park narodowy. W latach 80. i 90. XX wieku powstały kompleksy bungalowów i hotel (En Gedi Country Hotel) oraz schronisko młodzieżowe.
W 1997 kibuc otworzył rozlewnię wód mineralnych, jednak głównym źródłem dochodów jest turystyka.
Współczesny kibuc jest komfortowym uzdrowiskiem, w którym wykorzystuje się źródła z wodami siarczanymi. Turyści są dowożeni nad brzeg Morza Martwego małym pociągiem.
W 1994 utworzono ogród botaniczny, który został uznany jako "międzynarodowy". Położony jest on na obszarze 10 ha z unikatową roślinnością pochodzącą z różnych regionów całego świata - np. bambusy, baobaby oraz kolekcja 30 palm z różnych części świata
W odległości około 1 km na północ od kibucu znajduje się Park Narodowy Starożytne Ein Gedi, z pozostałościami zabytkowej synagogi z okresu Bizancjum.
Na początku XX wieku w okolicach starożytnego portu Ein Gedi, odnaleziono dwie drewniane dobrze zakonserwowane kotwice. Jedna ma przypuszczalnie 2500 lat i jest zatem najstarszą kotwicą odkrytą w rejonie Morza Martwego, druga ma około 2000 lat. Obecnie można je oglądać w Jerozolimskim Muzeum Izraelskim. Pod koniec 2002 archeolodzy z Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie odkryli w rezerwacie Ein Gedi małą jaskinię, w której ukrywali się powstańcy żydowscy Bar Kochby z 132 roku n.e. wraz z dwoma papirusami, 11 monet oraz metalowe groty strzelnicze .