Iona, (gael. I Chaluim Cille) – niewielka wyspa w Hebrydach Wewnętrznych u południowych wybrzeży Szkocji, zamieszkana przez 175 osób. Siedziba ufundowanego przez Świętego Kolumbana w 563 roku klasztoru, jednego z pierwszych i ważniejszych domów zakonnych na obszarach celtyckiej Irlandii, Szkocji i Walii. Wchodziła w skład Dalriady (miejsce pochówku jej królów). Z Iony prowadzono chrystianizację Piktów i Nortumbryjczyków. Od VIII wieku obiekt wielokrotnych ataków wikingów, wskutek których zmalało znaczenie konwentu zakonnego.
Na wyspie zachowały się kamienne rzeźbione krzyże celtyckie, tak zwane "wysokie krzyże" z VIII wieku.
