Klasztor na Strahowie (czes. Strahovský Klášter) – klasztor premonstratensów, na Hradczanach w Pradze, założony w 1140 na regule benedyktyńskiej, ufundowany przez księcia Władysława II, na szczycie wzgórza, na zachód-południowy zachód od Zamku Praskiego. Jeszcze w tym samym roku (1140) zmieniono go na premonstratensów, których siedzibą pozostaje (z przerwą w latach 1950-1989) do dnia dzisiejszego. W roku uroczystego przeniesienia relikwii św. Norberta (1627) z Magdeburga, Strahow stał się głównym klasztorem premonstratensów. Obecne założenie klasztorne reprezentuje styl barokowy z 2. połowy XVII w. i należy do najstarszych budowli romańskich w Europie.
Premonstratensi przybyli na Strahow w 1140 z niemieckiego klasztoru Steinfeld (45 km na południowy wschód od Akwizgranu). Założycielski klasztor Steinfeld pozostał dla klasztoru na Strahowie macierzyńskim do 1802. Nowo powstały konwent stał się głównym ośrodkiem premonstratensów na Europę Środkowo-Wschodnią. Ze Strahowa utworzono w 1145 klasztor w Litomyślu, od którego w 1150 powstał klasztor Hradisko. W 1190 założono klasztor Louka pod Znojmem. Teplá (1193) i Zábrdowice (1209) to kolejne fundacje. To od tego ostatniego, w 1211 utworzono pierwszy żeński klasztor w Nová Řiše (od 1733 - już jako kanonia męska - opactwo).
Nad całością dominuje kościół opacki Wniebowzięcia NMP. Dawna bazylika romańska miała imponujący wygląd: nawa główna o długości 56 m, transept 22 m oraz dwie graniaste wieże. Po pożarze w 1258 i zburzeniu w 1420, kościół przebudowano w stylach gotyckim i renesansowym, a w latach 1743-52 przez A.Lurago w stylu barokowym. W przebudowie gotyckiej do nawy północnej dostawiono kaplicę św. Urszuli (obecnie św. Norberta; od 1873 z relikwiami św. Norberta i św. Urszuli). W odbudowie renesansowej powiększono nawę południową o kaplicę Matki Bożej Pasawskiej, w której m.in. grobowiec Henryka Pappenheima i fresk przedstawiający wiktorię wiedeńską z królem Polski Janem III Sobieskim. Wnętrze trzynawowej bazyliki zachwyca przestronnością i jasnością (kremowe ściany z dużymi oknami). Ołtarz główny oraz dziesięć ołtarzy bocznych, z 2. połowy XVIII w (J.Lauermann, I.Platzer). Strop nawy głównej ozdobiony sztukateriami K.A.Palliardiego, z 1. połowy XVIII w., natomiast nad arkadami naw bocznych dwanaście plafonów J.Neunhertza (1774) przedstawiających błogosławioną Najświętszą Maryję Pannę i żywot św. Norberta, założyciela zakonu. Na organach (z 1774), w 1787 grywał W.A.Mozart. Za pontyfikatu papieża Jana Pawła II kościół został podniesiony do rangi bazyliki mniejszej.
Kościół św. Rocha, z 1603-12 (architekt prawdopodobnie G.Filippi), fundacji Rudolfa II, jako dziękczynienie za cofnięcie morowej zarazy. Dawniej parafialny, obecnie sala wystawowa.
Pomnik Narodowego Piśmiennictwa (czes. Památník národního písemnictví) - utworzony w 1953 po kasacie klasztoru w 1950 (premonstratensi powrócili tu w 1989). Biblioteka na Strahowie liczy ogółem około 200 000 tomów, samych rękopisów 3000. Liczne starodruki i inkunabuły (około 1500).
Sala Teologiczna (czes. Teologický sál), wybudowana za opata Jeronýma Hirnhaima, w latach 1671-79 (projektował architekt praski włoskiego pochodzenia J.D.Orsi). Wewnątrz, na kracie w przejściu niepozorny napis: INITIUM SAPIENTIAE TIMOR DOMINI (początek mądrości - bojaźń przed Bogiem) - myśl przewodnia Sali Teologicznej. Na ścianie północnej jedynie przeróżne wydania Biblii. Wzdłuż regałów zabytkowe globusy ziemskie i astronomiczne, także ze znanej XVII-wiecznej rotterdamskiej pracowni rodziny Bleau. Okazały strop, dzieło strahovskiego zakonnika F.S.Nosecký'ego nawiązuje do głównego przesłania sali i życia twórczego opata J.Hirnhaima.
Odrestaurowana w latach 1993-94. Księgozbiór liczy około 18 000 woluminów.
Sala Filozoficzna (czes. Filosofický sál), z 4. ćwierćwiecza XVIII w., postawiona dla nowych nabytków przez opata Václava Mayera. Budowę "wymusiła" kasata klasztoru Louka, z którego przejęto nie tylko unikalny i niezwykle cenny księgozbiór, ale i wnętrze tamtejszej biblioteki wykonane z drewna orzechowego. Dwukondygnacyjną salę wybudowaną w latach 1783-97 zaprojektował J.I.Palliardi (wymiary sali: długość 32 m, szerokość 10 m, wysokość 14 m), a stolarkę wykończył Jan Lahofer z Tasovic, specjalnie sprowadzony z okolic klasztoru Louka. Na stropie monumentalny fresk (1794, malarz wiedeński F.A.Maulbertsch) przedstawiający Duchowe dzieje ludzkości, rozwój nauki i religii, o bogatej symbolice, od czasów najdawniejszych, starotestamentowych, po czasy współczesne artyście.
Księgozbiór sali przekracza 42 tysiące woluminów.
Gabinet osobliwości (czes. Kabinet kuriozit) - w łączniku między salami Filozoficzną i Teologiczną, zakupiony w 1798 od K.J.Ebena. W centrum, najcenniejszy eksponat całej biblioteki: bogato zdobiony Ewangeliarz Strahowski z Trewiru, z lat 860-65, jeszcze w roku 1100 majątek trewirskiego kościoła św. Marcina. W latach 980-85 do faksymile wszyto cztery całostronicowe podobizny Ewangelistów. Ciekawostką jest ksyloteka (biblioteka dendrologiczna), z 1. połowy XIX w. (opracowana przez K.Hinterlagena), zawierająca 68 woluminów, z których każdy z osobna jest monografią poszczególnych gatunków drzew. Okładki tomów są wykonane z omawianego drzewa, wewnątrz zielnik z korzeniami i liśćmi, grzbiety z kory. Wśród wielu zadziwiających przyrodniczych eksponatów, świadectwa zaginionych gatunków zwierząt.
Strahowska Galeria Obrazów, (czes. Strahovská obrazárna) - powstała w 1834 za opata J.J.Zeidlera i liczyła wówczas około 400 obrazów. Czterdzieści lat później (lata 70. XIX w.) galeria osiąga już 1000 pozycji malarstwa europejskiego z okresu XIV-XIX w.
Galeria jest jedną z największych niepaństwowych kolekcji w Europie Środkowej.