Monaster św. Michała Archanioła o Złotych Kopułach (ukr. Михайлівський золотоверхий монастир) – prawosławny zespół klasztorny w Kijowie.
Obecny kompleks budynków sakralnych został zbudowany przez Światopełka II i rozbudowywany w XVIII wieku. Składa się z budynków monasteru, soboru św. Michała Archanioła, dzwonnicy (1716–1719), refektarza św. Jana Ewangelisty (1713) oraz Bramy Ekonomicznej (1760). W latach 30. XX wieku całość została zniszczona przez władze radzieckie, po odzyskaniu niepodległości przez Ukrainę obiekt pieczołowicie odbudowano.
Według kronik ruskich pierwsza świątynia na tym miejscu została założona przez metropolitę kijowskiego Michała na miejscu wcześniejszej świątyni pogańskiej. Drewniany monaster ufundował książę Izasław, natomiast jego syn Światopełk nakazał budowę świątyni murowanej (1108–1113) jako wotum dziękczynne za zwycięstwo w walkach z Połowcami (1111). Był to pierwszy obiekt sakralny na Rusi, którego kopuły zostały pokryte złotem.
Monaster poniósł straty w czasie najazdu Mongołów w 1240, kiedy najeźdźcy zrabowali wyposażenie klasztornej cerkwi i złoto z kopuł obiektu. Kolejne dwa stulecia były okresem stagnacji; dopiero około 1496 na terenie monasteru podjęto prace budowlane, które powiększyły wielkość budynków. Szczególnego rozmachu prace nabrały za czasów ihumena Jowa Boreckiego (po 1620). Również wsparcie finansowe ze strony hetmanów kozackich pozwoliło na dokonanie w I połowie XVII wieku znaczących zmian: budowy nowego monasteru, pomieszczeń dla pielgrzymów oraz przebudowy wcześniejszych obiektów w stylu barokowym. Do jednej istniejącej kopuły dobudowano dalszych sześć. Zachowano jednak wystrój wnętrza w stylu bizantyjskim. Monaster stał się, dzięki relikwiom św. Barbary, jednym z ważniejszych miejsc pielgrzymkowych na Ukrainie.
Mimo sekularyzacji części majątków ziemskich monasteru w XVIII wieku, jeszcze przed rewolucją październikową, obiekt należał do najbogatszych klasztorów w Rosji, liczył 240 mnichów.
W 1922 monaster został zamknięty dla wiernych. W latach 30. XX wieku został uznany przez komisję powołaną przez władze stalinowskie za zabytek ukraińskiego baroku, a nie obiekt sięgający czasów Rusi Kijowskiej, i przez to zbyt mało cenny, by finansować jego konserwację. Udało się uratować z niego jedynie część wyposażenia soboru św. Michała, w tym 45 metrów kwadratowych mozaiki w stylu bizantyjskim. Usunięte mozaiki trafiły do różnych placówek muzealnych Kijowa i Moskwy. Rozbiórkę całego kompleksu, przy użyciu dynamitu, ukończono w latach 1934–1936. Na miejscu monasteru miał stanąć zespół nowych obiektów rządowych, jednak ukończono jedynie budowę części z nich – dzisiejszego Ministerstwa Spraw Zagranicznych Ukrainy oraz kilku obiektów sportowych. Z oryginalnego zespołu architektonicznego pozostał jedynie refektarz (w 1963 uznany za zabytek kultury).
Monaster został odbudowany w latach 1997–1998, otwarty dla wiernych w rok później. W 2000 ukończono prace związane z ponowną dekoracją wnętrza.