Ohel (hebr. אֹהֶל namiot) – niewielki żydowski grobowiec murowany lub drewniany, najczęściej kształtu prostopadłościanu, zwykle z drzwiami, a czasem również okienkami, o dachu półkolistym lub dwuspadowym. Pierwotnie ohele ograniczały się do wspartego na czterech filarach daszku ustawionego nad nagrobkiem. Ohele wznosi się nad grobami wybitnych rabinów lub cadyków oraz ich męskich potomków. Wewnątrz ohelu zwykle znajduje się nagrobek, lecz nie jest to regułą. W przypadku braku macewy tablice epitafijne mocuje się na wewnętrznych ścianach, zaś samo miejsce pochówku ogradza się metalową kratą lub niewielkim murkiem. Najczęściej ohele nie mają jakichkolwiek zdobień.
W Polsce największe skupisko oheli i ich ruin znajduje się na cmentarzu żydowskim na Woli w Warszawie, gdzie jest ich kilkadziesiąt. Poza tym ocalałe lub odbudowane ohele w Polsce można również znaleźć na cmentarzach w Aleksandrowie Łódzkim, Bobowej, Chrzanowie, Górze Kalwarii, Kocku, Lelowie, Leżajsku, Lublinie, Nowym Sączu, Oświęcimiu, Rymanowie, Sieniawie, Szydłowcu, Nowym Wiśniczu czy Warce.
Miejsca pochówku, nad którymi wzniesiono ohele, bywają celem pielgrzymek chasydów.