Park Narodowy Jezior Plitwickich (chor. Nacionalni Park Plitvička jezera) - park narodowy w Chorwacji, położony w środkowej części kraju ok. 140 kilometrów od Zagrzebia niedaleko wschodniej granicy z Bośnią i Hercegowiną; założony w 1949 roku. Jego największą atrakcją jest 16 jezior krasowych połączonych ze sobą licznymi wodospadami.
Jeziora leżą w południowej części gór Kapela, wchodzących w skład Gór Dynarskich, na wysokości od 503 do 639 m n.p.m. Jeden ze strumieni zasilających jeziora - Plitwica - tworzy wodospad o wysokości 78 m. Długość wszystkich jezior wynosi ponad 8 km, a ich łączna powierzchnia - ok. 200 hektarów. Największe jezioro Kozjak ma powierzchnię 80 hektarów i jest głębokie na 49,5m. Jeziora oddzielone są od siebie trawertynowymi groblami, na których tworzą się wodospady, a naliczono ich tutaj ponad 90. Na terenie Parku znajdują się również jaskinie. Największe z nich to Supljara o długości 70 metrów i Golubinjaca o długości 160 metrów.
Park narodowy wokół Jezior Plitwickich jest licznie odwiedzaną atrakcją turystyczną, w miesiącach letnich przyjeżdża tu kilka tysięcy osób dziennie. Na teren Parku można wejść jednym z czterech przygotowanych wejść, przy których urządzone są obszerne parkingi i centra obsługi turystów. Zwiedzać Park można kilkunastu różnymi trasami, na których są odcinki do pokonania pieszo, niewielkimi statkami pasażerskimi oraz pociągami drogowymi. Trasy przygotowane są i oznakowane tak, aby dostosować ich stopień trudności do indywidualnych możliwości turystów: najkrótsze z nich zajmują do 2 godzin, najdłuższe - do 8 godzin wędrówki. Ceny biletów wstępu nie zależą od wybranej trasy: turysta może wykupić bilet jednodniowy albo dwudniowy i w ramach tego terminu zwiedzać Park dowolnymi trasami. Niedozwolone jest jednak opuszczanie oznakowanych ścieżek, a także biwakowanie, rozpalanie ognisk, łowienie ryb, kąpiel w jeziorach itp.
Pierwszy rezerwat na tym terenie został założony w 1928. Park narodowy natomiast rozpoczął swą działalność w kwietniu 1949. Granice, kilkakrotnie poszerzane, ostatecznie w 1997 objęły powierzchnię 29 500 ha. W 1979 Park Narodowy Jezior Plitwickich znalazł się na liście Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO.
Na terenie parku stwierdzono około 1100 gatunków roślin, w tym wiele endemitów. Są tu rośliny zarówno śródziemnomorskie, jak i właściwe terenom borealnym.
Dominującym gatunkiem w lasach otaczających jeziora jest buk zwyczajny - 73% powierzchni leśnej to lasy bukowe. Drugi ważny gatunek to jodła pospolita (22%). Powszechnie występują również: klon jawor, klon zwyczajny, dąb bezszypułkowy, wiąz górski, a z iglastych: świerk pospolity, sosna czarna i sosna zwyczajna. Jodłowo-bukowe lasy, które zachowały swój naturalny charakter, tworzą Puszczę Dynarską. Lasy na tym terenie pełnią bardzo ważną funkcję, zapobiegają erozji gleby i przenoszeniu jej do jezior przez biegnące w dół zboczy strumienie.
Jeziora Plitwickie położone są blisko granicy Chorwacji z Bośnią i Hercegowiną w rejonie określanym jako Krajina. Do terytorium tego podczas rozpadu Jugosławii w 1 połowie lat 90. XX wieku zgłaszali pretensje także zamieszkali w Bośni Serbowie, nazywając je "Republiką Serbską Krajina", tym bardziej, że choć sam Park formalnie podlegał chorwackim władzom, to okoliczną ludność w owym czasie stanowili jednak w większości Serbowie. W marcu 1991, na Wielkanoc, doszło w rejonie Jezior do starcia uzbrojonych serbskich separatystów z chorwackimi siłami bezpieczeństwa, w wyniku którego po każdej ze stron poniosła śmierć jedna osoba. Wydarzenie to wzmogło znacznie napięcie pomiędzy domagającą się autonomii jugosłowiańską republiką Chorwacji a władzami Jugosławii i istotnie wpłynęło na późniejsze wydarzenia, w tym na formalną deklarację niepodległości Chorwacji i będącą jej konsekwencją wojnę jugosłowiańsko-chorwacką.
