Port lotniczy Bogotá-El Dorado (IATA: BOG, ICAO: SKBO) – międzynarodowy port lotniczy położony 15 km na zachód od Bogoty. Jest największym portem lotniczym w Kolumbii. W 2006 obsłużył 9 mln pasażerów. Jest on węzłem linii lotniczej Avianca. Jest to największy port lotniczy Ameryki Łacińskiej w zakresie obsłużonych towarów z 593 946 ton (2010) i trzecim pod względem ruchu pasażerskiego, za São Paulo-Guarulhos i Meksyk-Benito Juárez, z 18,9 mln pasażerów w 2010 r., jak także głównym międzynarodowym i krajowym węzłem lotniczym w kraju, służąc jako węzeł dla Avianca (narodowy przewoźnik Kolumbii), Copa Airlines Colombia, Aires, SATENA, EasyFly i innych firm cargo. Jest on zarządzany przez Operadora Aeroportuaria Internacional (OPAIN), konsorcjum złożone z kolumbijkich firm budowlanych i inżynieryjnych i Flughafen Zürich AG.
El Dorado obsługuje 49% całości ruchu lotniczego w kraju. Obsługuje ona wszystkie loty krajowe i międzynarodowe i szczyci się trzecim co do wielkości lądowiskjiem na świecie z 6,9 km² (1700 ha) ziemi. El Dorado znajduje się około 15 kilometrów na zachód od centrum miasta, Avenida El Dorado (26 ulic), jeden z najszybszych dróg w Bogocie, zapewnia dostęp pasażerów do centrum miasta. Pod koniec 2008 roku rozpoczętow budowę nowej linii TransMilenio, która połączy lotnisko z układem komunikacyjnym miasta.
Terminal Pasażerski El Dorado został zaprojektowany w czasie rządu gen. Gustavo Rojas Pinilla. Jego budowa rozpoczęła się w 1955 roku i zakończono w końcu 1959 roku, zastępując tymczasowy terminal i łącząc inne części w zupełnie nowe lotnisko. Nowy terminal składał się z kilku dróg kołowania, platform obsługi, parkingów, piwnic, poczekalni i innych udogodnień. Na drugim piętrze składał się z hali odlotów i restauracji. Trzecie piętro to głównie biura linii lotniczych i innych usług związanych z lotniskiem.
Czwarte piętro było w posiadaniu biura zarządzania aż do piątego piętra. Na szóstym piętrze zawarte były głównie urządzenia do meteorologii i elektrowni pomocnej dla żeglugi powietrznej ECA. Na siódmym piętrze znajdują się urządzenia kontrolne tras dróg startowych i dróg kołowania, a na ósmym radar kontrolny. Dziewiąte piętro jest zajęte przez urządzenia elektryczne, a dziesiąte piętro jest w posiadaniu wieży kontrolnej i kontrolerów ruchu lotniczego.
W 1973 lotnisko obsłużyło prawie trzy miliony pasażerów i prawie 5 milionów sztuk bagażu. Ten rok okazał się jednym z najbardziej dochodowych dla przemysłu lotniczego. W tym czasie wystąpiła konieczność budowy drugiego pasa startowego, ponieważ pojawiły się obawy, że w ramach gwałtownego rozwoju doprowadzi to do ograniczeń w przyszłości. W 1981 roku Avianca podjęła się budowy Terminala Puente Aereo otwartego przez prezydenta Julio César Turbay Ayala, aby obsługiwać loty z Bogoty do Cali, Medellín, Miami i Nowego Jorku. W 1990 Aerocivil przeniósł się na trzecie piętro w budynku głównym. W tym samym roku, Centro de Aeronáuticos na wschodnią część lotniska do Krajowego Centrum ds. Aeronawigacji. W 1998 drugi pas startowy został oficjalnie otwarty.
W ciągu ostatnich kilku lat[], obszary odbioru bagażu zostały rozszerzone zarówno na północnej i południowej części portu lotniczego oraz obszary odlotów w kierunku zachodnim również zostały znacznie rozbudowane, dodając restauracje i sklepy.
