Jesús de Tavarangue – dawna redukcja jezuicka w południowo-wschodnim Paragwaju, ok. 10 km na północny zachód od La Santísima Trinidad de Paraná, w departamencie Itapúa.
W 1993 roku ruiny redukcji Jesús de Tavarangue i La Santísima Trinidad de Paraná zostały wpisane na listę dziedzictwa kulturowego UNESCO.
Jezuici przybyli do regionu Guayrá w 1588 za zgodą Filipa II. Zakon szerzył chrześcijaństwo i działał na rzecz ochrony Indian przed systemem encomiendy, praktykowanym przez hiszpańskich osadników. Był on oparty początkowo na niewolniczej, a później na pańszczyźnianej pracy ludności indiańskiej i prawie ściągania od Indian trybutu należnego koronie hiszpańskiej w zamian za opiekę. W 1609 roku Hiszpania nadała jezuitom ziemie w regionie granicznym Paragwaju, gdzie zakon założył 30 redukcji misyjnych: 8 na terenie obecnego Paragwaju, 13 w Argentynie i 7 w Brazylii.
Indianie byli nakłaniani do przyjmowania chrześcijaństwa i osiedlania się w redukcjach, przy czym nie byli poddawani europeizacji i zachowywali własne tradycje. Jezuici zachęcali ich do uprawy ostrokrzewu paragwajskiego, służącego do produkcji yerba mate.
Redukcja Jesús de Tavarangue została założona w 1685 roku i przeniesiona później w obecne miejsce, ok. 10 km od redukcji La Santísima Trinidad de Paraná.
Do dnia dzisiejszego zachowały się ruiny redukcji, które dobrze oddają charakterystyczny układ urbanistyczny osady jezuickiej skupionej wokół kościoła. Obok gmachu świątyni (w Jesús de Tavarangue nigdy niedokończonej – ukończenie budowy przerwało wypędzenie jezuitów z kolonii w połowie XVIII wieku) znajdował się dom jezuitów, a przed kościołem kwadratowy plac z czterema głównymi punktami osady, wyznaczonymi przez krzyże, figury lub relikwiarze. Dalej były domy kacyków (hiszp. caciques), szkoła, sierociniec (Coty Guazú), warsztaty, ogrody, cmentarz i więzienie.
Budynki zostały wzniesione w stylu mudéjar, łączącym elementy architektury islamskiej i chrześcijańskiej (romańskiej i gotyckiej). Zdobienia trzech portali kościoła przypominają ornamentykę katedry w Kordobie. Architektami byli jezuici: Antonio Forcada i Juan Antonio de Ribera – syn hiszpańskiego architekta Pedro de Ribery.
