Sainte-Chapelle (Święta Kaplica) - dwukondygnacyjna kaplica zamkowa położona w centrum dawnej siedziby królewskiej położonej na wyspie Cité w Paryżu. Ufundowana przez króla Francji Ludwika IX, jako miejsce pochówku cennych relikwii Chrystusa z koroną cierniową na czele oraz świętych patronów Francji. Należy do cennych przykładów architektury gotyckiej ściśle zintegrowanej z gotyckim wystrojem z dziełami malarstwa ścnennego i witrażowego oraz rzeźby które zawierają bogate treści ideowe podkreślające Chrystusa jako Najwyższego Króla, co za tym potęgę władzy monarszej we Francji. Swoim wyglądem nawiązuje do relikwiarzy skrzynkowych, powszechnych już w złotnictwie doby romanizmu. Jest przykładem sztuki dworskiej o wysokim znaczeniu dla rozwoju architektury sakralnej, stanowi wzór dla licznych gotyckich kaplic zamkowych w Europie Łacińskiej.
Inicjatorem budowy i fundatorem był król Francji Ludwik IX Święty, który chciał wznieść pomieszczenie dla jednej z najcenniejszych relikwii świata chrześcijańskiego – korony cierniowej, którą cesarz Konstantynopola Baldwin II zastawił w Wenecji, a Ludwik Święty wykupił w 1239 r. Tam też znalazły się inne relikwie związane bezpośrednio z wydarzeniem ukrzyżowania Chrystusa w tym gwóźdź oraz fragment Krzyża Świętego. Cena nabycia relikwii była niemalże trzykrotnie wyższa od kosztów budowy Saint-Chapelle. Kaplica stanowiła część dawnego zamku-rezydencji królewskiej Kapetyngów. Została zbudowana w latach 1241-1248 prawdopodobnie przez Pierre'a Montreuila. Znany jest z licznych przekazów ikonograficznych w tym z miniatury z Godzinek księcia de Berry pędzla Pola de Limburg. W średniowieczu pełniła funkcję wielkiego repozytorium relikwii, oprócz relikwii Chrystusowych dla których zastrzeżono górną kondygnację, w dolnej kaplicy znalazły się relikwiarze na relikwie świętych patronów Francji, m.in. świętych Marcina, Ludwika z Tuluzy, Seweryna. Dwukondygnacyjny podział ten odzwierciedla się również w wyglądzie głównej, zachodniej fasady. W 1630 r. część wnętrza zniszczył pożar. W czasie rewolucji francuskiej kaplicę zamieniono na magazyn mąki. Zostały zniszczone przede wszystkim zespół relikwiarzy w tym główny złoty mieszczący pamiątki po męce i śmierci Chrystusa. Tenże został przetopiony. Relikwie i zbiory ze skarbca trafiły m.in. do skarbca katedry Notre-Dame. Część rozproszonych dzieł przekazano do Luwru, Musee de Cluny i Biblioteki Narodowej. Po zniszczeniach rewolucyjnych, rekonstrukcję wykonano w latach 1838-67, pod kierunkiem m.in. Félixa-Louis-Jacques Dubana i Eugène Violet-le-Duca. W latach 1853-57 pod kierunkiem Jean-Baptiste Lassusa wybudowano obecną 33 metrową wieżyczkę na sygnaturkę wieńczącą dach kaplicy. Zabiegi konserwacyjne przywróciły kaplicy pierwotny gotycki wygląd usuwając m.in. elementy wyposażenia z okresu baroku.
Umieszczona w obrębie dziedzińca Pałacu Sprawiedliwości (Palais de Justice) kaplica jest dwukondygnacyjna – dolną dla członków dworu, górną (połączoną pierwotnie z pokojami monarchy) dla rodziny królewskiej. Strzelistość budowli podkreślają również uskokowe przypory zwieńczone pinaklami. Fasadę zachodnią flankują niskie dwie wieże nad zachodnią fasadą. Te ostatnie ozdobione są koronami cierniowymi, co nawiązuje do relikwii, dla której kaplicę zbudowano. Okna górnej części kaplicy przedłużone są zwieńczeniem w postaci trójkątnych wimpergów, prawdopodobnie pierwszy raz zastosowanych w budowli gotyckiej. Jest to kaplica podwójna, dwukondygnacyjna na planie prostokąta z przedsionkiem i poligonalną apsydą, zwieńczona smukłą iglicą. Dolną kaplicę, przeznaczoną pierwotnie dla zwykłych uczestników nabożeństw, (trójnawową) zdobi bogata polichromia pochodząca z XIX wieku, pierwotny wystrój wnętrz został zniszczony przez powódź w 1690 roku. O wiele efektowniejsza jest część górna, jednoprzestrzenna, początkowo połączona z apartamentami królewskimi i przeznaczona do wyłącznego użytku dworu. Znajduje się w niej 15 okien z XIII wieku o łącznej powierzchni 618 m2. Zdobią je wspaniałe witraże, każdy o wysokości 15 m, przedstawiające sceny ze Starego i Nowego Testamentu. Ich łączna liczba to 1134. Na zachodniej fasadzie kościoła znajduje się wielka rozeta ufundowana przez Karola VIII w 1485 r. Przedstawia ona sceny z Apokalipsy św. Jana. Na kolumnach rozdzielających witraże, umieszczono 12 drewnianych posągów apostołów.