Sobór św. Zofii w Połocku (biał. Сафійскі сабор у Полацаку) – jedna z najstarszych cerkwi na terenie Białorusi, zbudowana w XI wieku, w latach 1668–1839 w posiadaniu kościoła greckokatolickiego, obecnie sala koncertowa.
Cerkiew powstała w połowie XI wieku z inicjatywy księcia połockiego Wsiesława Czarodzieja. W czasach przynależności Połocka do Rzeczypospolitej dokonano przebudowy obiektu w celach obronnych, zachował jednak funkcje sakralne. W 1668 roku zdecydowano o przekazaniu cerkwi kościołowi unickiemu – pełnił wówczas rolę katedry greckokatolickiej. W czasach przynależności świątyni do cerkwi unickiej dokonano jej powtórnej przebudowy – tym razem z stylu baroku wileńskiego. Prace wykonywane w latach 1738–50 nadzorował architekt Jan Krzysztof Glaubitz. Po likwidacji unii w 1839 roku cerkiew przejęli prawosławni, którzy władali nią do lat trzydziestych XX wieku, gdy obiekt przejęło państwo radzieckie – w 1985 roku umieszczono w nim salę koncertową.
W świątyni przetrwały freski i mozaiki z XI wieku, krucyfiksy i ikonostas z XVIII stulecia. Bazylika ma formę trójnawową, bogato ozdobiono ją pilastrami, gzymsami i niszami, z dwóch stron znajdują się wieże. W kryptach kościoła mieści się Muzeum Historii i Architektury Soboru św. Zofii.
W pobliżu cerkwi ustawiono kamień Borysa z napisami z XII wieku, przeniesiony do Połocka w 1981 roku.