Park historyczny Sukhothai (taj. อุทยานประวัติศาสตร์ สุโขทัย) – jeden z 10 parków historycznych w Tajlandii, w prowincji Sukhothai, utworzony w 1988 roku dla ochrony ruin pierwszej stolicy Syjamu – Sukhothai.
W 1991 roku dawne miasto Sukhotai i związane z nim zespoły zabytkowe (Si Satchanalai i Kamphaeng Phet) zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Ruiny Sukhothai znajdują się w dolinie rzeki Menam, ok. 450 km na północ od Bangkoku i ok. 13 km od współczesnego miasta Sukhothai w prowincji Sukhothai w północnej Tajlandii.
Sukhothai początkowo było niewielkim miastem Khmerów, które w XIII w. uzyskało niepodległość, stając się stolicą pierwszego zjednoczonego i niepodległego państwa Tajów – królestwa Sukhothai (1238–1438). Trzeci król Sukhothai, Pho Khun Ramkhamhaeng (taj. พ่อขุนรามคำแหงมหาราช) (1278–1298), rozciągnął wpływy królestwa na północ (teren obecnego Laosu), na zachód do Morza Andamańskiego i na południe na tereny Półwyspu Malajskiego. Ramkhamhaeng przyczynił się również do rozwoju miasta Sukhothai, które w okresie swojej świetności miało liczyć 80 tys. mieszkańców. Najbardziej intensywny rozwój architektoniczny miasta przypada na drugą połowę XIV w. Wznoszono wówczas liczne klasztory. Architekci Sukhotai połączyli elementy stylów z sąsiadujących królestw, m.in Khmerów, w nowy styl, unikalny dla królestwa Sukhotai. Architektura Sukhotai jest świadectwem złotego wieku tajskiej sztuki i architektury. W Sukhotai stworzono również charakterystyczny styl przedstawiania Buddy w sztuce rzeźbiarskiej – model „kroczącego Buddy”. Budda przedstawiany był z szerokimi ramionami, wąską talią, obleczony w przylegającą ściśle do ciała szatę. Ukazywany był w pozie kroczącej – jego prawa pięta była oderwana od ziemi a lewa ręka uniesiona w geście „nie lękajcie się”. Z czubka głowy wychodziły płomienie ognia, a twarz była owalna z ostrym nosem. Prawa ręka zwisała swobodnie, jakby nie miała mięśni i stawów, niczym trąba słonia. Całe ciało sprawiało wrażenie miękkiego i elastycznego. Przedstawienie to miało oddawać nadnaturalność Buddy, jego piękno i perfekcję.
Po założeniu w 1351 roku miasta Ayutthaya, Sukhothai straciło na znaczeniu i w 1438 roku zostało podbite przez królestwo Ayutthaya (1350–1767). Sukhothai zostało najprawdopodobniej opuszczone w XV–XVI w.
W 1833 roku, książę i przyszły król Syjamu Mongkut (taj. พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว) (1851–1868) przybył do Sukhothai, by studiować buddyzm. Podczas tego pobytu, jego świta odkryła pierwsze inskrypcje Ramkhamhaenga. Książę powołał specjalną komisję do ich odczytania, która pracowała do początku XX w. Inskrypcja Ramkhamhaenga z 1292 roku zawiera opis państwa Sukhothai oraz przekaz uniwersalnych wartości: dobrego rządzenia, praworządności, wolności gospodarczej i religii – buddyzmu. W 2003 roku inskrypcja została wpisana przez UNESCO na listę obiektów Pamięci Świata.
W latach 70. XX w., rząd Tajlandii przy wsparciu UNESCO przeprowadził kompleksowe prace renowacyjne w Sukhothai. W 1988 roku otwarto tu park historyczny o powierzchni 70 km².
W 1991 roku dawne miasto Sukhotai i związane z nim zespoły zabytkowe (Si Satchanalai i Kamphaeng Phet) zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Miasto Sukhotai powstało na planie prostokąta. Pośrodku znajdowała się część królewska wraz ze świątynią Wat Mahathat otoczona trzema pasami murów z fosami, za którymi rozwinęła się część plebejska. Inskrypcja z 1293 roku opisywała miasto jako miasto-ogród, z wieloma terenami zielonymi oraz polami, na których uprawiano palmy, pieprz żuwny, kokosy, rosły tu również mango i tamaryndowiec indyjski.
Architektura sakralna miasta charakteryzowała się zastosowaniem stożkowatych stup w kształcie pąków lotosu ustawionych na trzypoziomowej kwadratowej podstawie. Niektóre budowle mają również elementy w stylu syngaleskim (stupy w kształcie dzwonów) lub stylu Śriwidźaja.
Na terenie parku znajduje się 21 obiektów historycznych wewnątrz murów Sukhotai oraz 70 poza murami.
Wewnątrz murów znajdują się m.in.:
Poza murami znajdują się m.in.:
