Jezioro Vanda (ang. Lake Vanda) – jezioro słone położone w Dolinie Wrighta, jednej z Suchych Dolin McMurdo (ang. McMurdo Dry Valleys) na Antarktydzie.
Nazwa jeziora została nadana przez uczestników wyprawy Uniwersytetu Wiktorii (1958-59), od imienia psa pociągowego.
Średnia temperatura powietrza w Dolinie Wrighta to -20 °C i powierzchnię jeziora przez cały rok pokrywa warstwa lodu. Rzeką Onyx i kilkoma strumieniami do jeziora wpada słodka woda wypływająca z lodowców, jednak jest to jedno z najsilniej zasolonych jezior na Ziemi. Słodka woda utrzymuje się blisko powierzchni, nie mieszając z zasoloną wodą pozostającą w głębi. Obszar na głębokości od 17 do 38 m ulega konwekcji, ma jednorodną temperaturę i zasolenie, ale zarówno niższa, jak i wyższa warstwa charakteryzują się stratyfikacją gęstościową wód. Najgłębsza woda osiąga zasolenie ponad dziesięciokrotnie wyższe niż woda morska (ponad 35%). Jezioro to jest zatem meromiktyczne.
Temperatura dolnej warstwy wód osiąga 26 °C, co okazuje się być związane z ogrzewaniem słonecznym. Warstwa lodu na powierzchni tworzy się przez powolną krystalizację wody z jeziora i charakteryzuje się wyjątkowo dużymi kryształami i przezroczystością, w odróżnieniu od lodu pochodzącego z opadów. Ciepło jest transmitowane przez tę warstwę w głąb jeziora i więzione przez uwarstwioną, silnie zasoloną wodę. Jest to zatem przykład zjawiska efektu cieplarnianego.
Powierzchnia jeziora ulega zmianom w długich przedziałach czasu, na skutek zmian natężenia opadów w Suchych Dolinach. Przy wysokim poziomie wód, ok. 3000 lat temu, jezioro Vanda miało nawet dwukrotnie większą powierzchnię niż obecnie, co oznacza, że opady wówczas były od 20 do 40% większe. Sól rozpuszczona w tym jeziorze to głównie chlorek wapnia; na podstawie zawartości tej soli i tempa dostarczania jej do jeziora można obliczyć dolną granicę jego wieku. W przypadku jeziora Vanda jest to co najmniej 60 000 lat, co oznacza, że dolina Wrighta nie była zajęta przez lodowce nawet przy maksymalnym zasięgu ostatniego zlodowacenia.
Woda jeziora Vanda należy do najbardziej przejrzystych na świecie; jezioro to jest ultra-oligotroficzne, ale występuje w nim życie. Aktywność fotosyntetyczna jest najsilniejsza na głębokości 63 m, tuż powyżej strefy anoksycznej, gdzie zasolenie jest największe. W jeziorze rozwijają się bujnie maty bakteryjne.
Nad jeziorem funkcjonowała w latach 1969-1991 nowozelandzka stacja polarna. Na stacji Vanda 1 maja 1974 roku zarejestrowano najwyższą temperaturę w historii pomiarów na Antarktydzie: 15 °C. Osobliwością tej stacji był klub pływacki (ang. Lake Vanda Swim Club), założony dla podniesienia morale przez przyjazną rywalizację. Jego członkostwo można było zdobyć, zanurzając się nago w wodach jeziora. Stację zlikwidowano w 1995 roku z powodu obaw o wpływ na środowisko jeziora; na jej miejscu pozostawiono automatyczną stację meteorologiczną. Zespoły prowadzące badania w Suchych Dolinach korzystają obecnie z ruchomych obozów.