Wielki Kanał – najdłuższy na świecie sztuczny kanał transportowy, budowany w Chinach od V wieku p.n.e. Zaczyna się w Hangzhou i dociera do Pekinu. Liczy ok. 1 800 km długości i 20 - 350 m szerokości. Przecina pięć większych rzek: Jangcy, Rzekę Żółtą, Hai He, Huai He i Qiantang Jiang. Na kanale są 24 śluzy. Wielki Kanał został w 2014 roku wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Pierwszy odcinek kanału, liczący 85 kilometrów, został przekopany w 495 p.n.e. i połączył Suzhou z rzeką Jangcy. W dziewięć lat później przekopano następny odcinek, który przebiegał przez miasto Yangzhou i kończył się Huai’an nad rzeką Huai He.
Właściwe roboty przy Wielkim Kanale rozpoczęły się dopiero za czasów dynastii Sui. W 605 roku cesarz Yangdi nakazał przekopać nowy odcinek kanału, łączący ówczesną stolicę Luoyang z dotychczasowym końcem kanału w Huai He. Według źródeł chińskich, do robót zaangażowano milion osób. Wkrótce Yangdi dla usprawnienia manewrów podczas wojen z Koreą nakazał przekopać kolejny odcinek, łączący Luoyang przez Linqing i Dezhou z terenami dzisiejszego Pekinu. Po robotach za czasów Yangdi długość kanału wynosiła łącznie 2700 kilometrów.
W okresie dynastii Yuan przekopano 70-kilometrowy odcinek z Jining do Dongpingu, a także 125-kilometrowy odcinek z Dongpingu do Linging. W ten sposób drogę z Pekinu do Hangzhou skrócono o prawie 1000 kilometrów. Mongołowie nie wykorzystywali jednak w pełni Wielkiego Kanału, bo preferowali zaopatrywanie Pekinu drogą morską.
W 1855 na skutek zmiany biegu rzeki Huang He część kanału przebiegająca przez prowincję Shandong stała się bezużyteczna.
W 1981 roku rząd Chińskiej Republiki Ludowej podjął decyzję o rekonstrukcji kanału na długości od Hangzhou do Jiningu.
