Wyspa Piotra I (norw. Peter I Øy, Peter 1.s øy) – antarktyczna wyspa pochodzenia wulkanicznego na Morzu Bellingshausena, położona około 400 km od wybrzeży Antarktydy Zachodniej. Współrzędne geograficzne: . Jej powierzchnia wynosi 249,2 km², natomiast długość 18 km. Wyspa, otoczona lodem szelfowym, jest górzysta i pokryta lodowcami. Najwyższy szczyt wyspy to Szczyt Larsa Christensena, który osiąga 1753 m n.p.m.
Wyspa została odkryta w 1821 przez rosyjskiego żeglarza Fabiana Bellingshausena. Została nazwana na cześć cara Rosji Piotra I. Pierwszego lądowania na wyspie dokonał w 1929 Norweg Lars Christensen.
Do Wyspy Piotra I prawa rości sobie Norwegia.
