Zamek Ostrogskich, nazywany też Pałacem Gnińskich, Zamoyskich lub Ordynackiego – pałac mieszczący się w Warszawie przy ul. Tamka 41 na Powiślu.
, Widok pałacu Ordynackiego i klasztoru św. Kazimierza, 1785]]
Kasztelan krakowski książę Janusz Ostrogski zakupił w tym miejscu grunty pod koniec XVI wieku. Wtedy też rozpoczął budowę warownego zamku: zbudował piwnice i wzniósł mury, po czym przekazał teren rodzinie Denhoffów. Natomiast ta rodzina w roku 1681 odstąpiła grunty Gnińskim. Podkaclerzy koronny Jan Gniński zainicjował budowę pałacu według projektu Tylmana z Gemeren. Budowę ukończono w 2. połowie XVII wieku.
W początkach XVIII w. pałac stał się własnością rodziny ordynatów Zamoyskich (później nosił nazwę Ordynackiego). Od 1740 zmieniali się właściciele; w 1771 należał do Czapskich, potem zaś do Chodkiewiczów. W 1820 kupna pałacu dokonał sekretarz policji Michał Gajewski. Wkrótce dokonał jego przebudowy, dokonując znacznych zmian: dodał drugie piętro i oficyny (z przeznaczeniem na koszary). Wnętrza pałacu zmieniały swoje przeznaczenie. Mieściły się w nich kolejno: lazaret, fabryka wyrobów gumowych, Dom Zdrowia i instytut dla zaniedbanych dzieci. Od roku 1858 w pałacu swoją siedzibę miało Warszawskie Konserwatorium Muzyczne. Uczył się w nim, a następnie wykładał Ignacy Paderewski.
Konserwatorium przetrwało do 1939. Pałac został zniszczony podczas działań wojennych. Odbudowano go w latach 1949-1954 według projektu Mieczysława Kuzmy. Mieściła się w nim siedziba Towarzystwa im. Fryderyka Chopina, a obecnie także Muzeum jego imienia.
Według pewnej legendy w podziemiach pałacu, pod bastionami, żyła Złota Kaczka, którą odnalazł pewien ubogi czeladnik. Kaczka obiecała mu bogactwa jeżeli wyda tylko na siebie 100 dukatów. Chłopiec jednak ujrzawszy inwalidę, weterana bitwy pod Lipskiem, oddał mu pieniądze, a kaczka pojawiła się, przeklęła go i zniknęła. Do dziś na dziedzińcu przed pałacem wznosi się pomnik Złotej Kaczki w sadzawce.
