Świątynia Bachusa – starożytna świątynia znajdująca się w libańskim Baalbeku (antyczne Heliopolis). Znajduje się tuż obok olbrzymiej świątyni Jowisza, od której jest znacznie mniejsza. W przeciwieństwie do swojej sąsiadki zachowała się jednak w bardzo dobrym stanie. Jej powstanie datuje się na czasy panowania Antonina Piusa. Oryginalna dedykacja świątyni pozostaje nieznana, na podstawie znalezionych w niej płaskorzeźb ze scenami bachanaliów identyfikuje się ją tradycyjnie jako miejsce kultu Bachusa.
Na teren świątyni wchodziło się poprzez okazałą bramę wysoką na 13 i długą na 6 metrów, za którą rozciągał się dziedziniec. Sama świątynia, posadowiona na podium o wysokości 4,76 metra, miała wymiary 65,3×36,15 m. Nadano jej formę perypteralnego oktostylosu: na krótszych bokach liczyła po osiem kolumn, na dłuższych po piętnaście. Pomiędzy kolumnadą a ścianą świątyni zachowały się unikatowe zdobienia sufitu: kasetony z wizerunkami bóstw (Marsa, Diany, Wiktorii, Bachusa i Cerery), które przedzielała dekoracja z motywami roślinnymi. Wewnętrzne ściany celli przedzielono korynckimi półkolumnami, umieszczając w interkolumniach ulokowane na dwóch poziomach nisze z posągami bóstw. Na samym końcu celli wchodziło się schodkami na podium, gdzie znajdował się adyton. Adyton nakryty był dachem w formie arkady zwieńczonej przyczółkiem wspierającym się na czterech zespołach kolumn, w jego bocznej ścianie znajdowało się natomiast okno, przez które wpadały promienie światła oświetlające posąg bóstwa. Stopniami umieszczonymi po bokach celli można było zejść do położonej pod adytonem krypty.
